Retorika e Presidentes Nxit Shqetësime për Pavarësinë e Kosovës

Sovraniteti i Kosovës në rrezik, ndërsa Serbia shfrytëzon qasjen perëndimore; lëshimet e Presidentes dhe presionet e huaja janë kërcënim për dekadat e luftës për pavarësi.

Në fjalimin e fundit të Presidentes së Kosovës, shumëçka u tha për të ardhmen, për integrimet, për drejtësinë dhe për partneritetet ndërkombëtare. Por fjalët shpesh janë vetëm fjalë. Ajo që mungoi ishte një reflektim i qartë dhe i sinqertë mbi realitetet e ashpra që përballet Kosova sot. Në një moment historik kur vendi përballet me një fqinj agresiv si Serbia, një shtet i lidhur me Kremlinin dhe një histori të errët të gjenocidit, ishte shqetësuese të dëgjohej një fjalim që jo vetëm që nuk fuqizonte unitetin dhe vendosmërinë kombëtare, por që rrezikonte të jepte një imazh të dobësisë dhe mungesës së përputhshmërisë me interesat kombëtare.

Kosova nuk mund të përballojë një luks të tillë. Serbia, me aleancat e saj të thella me Rusinë, të zyrtarizuara në shtator 2022, ka demonstruar qartësisht se nuk është një partner për paqe, por një instrument i destabilizimit në rajon. Ajo nuk ka pranuar të vendosë sanksione kundër Rusisë pas pushtimit të Ukrainës, një veprim që flet më shumë për lidhjet e saj strategjike sesa për deklaratat boshe për të ardhmen europiane. Serbia mbetet e palëkundur në refuzimin e njohjes së Kosovës dhe vazhdon të ushqejë tensionet etnike, jo vetëm në veri të Kosovës, por edhe në Maqedoninë e Veriut, Bosnje dhe Hercegovinë, Malin e Zi dhe përtej. Ajo është një problem i vazhdueshëm për stabilitetin në Ballkan, dhe për këtë, nuk ka arsyetim.

Përballë kësaj, qeveria e Kosovës nuk kishte dhe nuk ka alternativë përveç mbrojtjes së integritetit të saj territorial. Vendimet për të vendosur rregull në veri, për të ndaluar përdorimin e targave serbe dhe për të garantuar sundimin e ligjit janë të drejta dhe të domosdoshme. Megjithatë, kur e lexova fjalimin e Presidentes teksa kritikom qeverinë për këto vendime, ndërkohë që Beogradi organizonte një teatër të dhunës dhe provokimeve në veri, është zhgënjyese. Kjo është një kohë për unitet, jo për përçarje. Ajo që pritej nga Presidentja ishte mbështetje e pakushtëzuar për institucionet e Kosovës dhe për drejtimin që mbron pavarësinë dhe sovranitetin tonë. Në vend të kësaj, ajo ofroi një kritikë që vetëm i jep armë atyre që kërkojnë të dobësojnë pozicionin e Kosovës në arenën ndërkombëtare.

Akoma më shqetësues ishte sugjerimi i Presidentes për zbatimin e njëanshëm të marrëveshjeve që Serbia nuk i ka përmbushur kurrë dhe as nuk ka ndërmend t’i respektojë. Si mund të propozohet një hap kaq naiv kur Serbia, që nga marrëveshjet e para të Brukselit deri te takimet në Ohër, ka treguar hapur se nuk është e gatshme të bashkëpunojë? Të zbatosh marrëveshje në mënyrë të njëanshme, pa një angazhim reciprok, është një ftesë për shfrytëzim dhe përkeqësim të situatës. Serbia nuk është partner i paqes, dhe kjo është një e vërtetë që nuk mund të mohohet me retorikë diplomatike.

Dhe ndërsa fjalimi i Presidentes theksonte aleancat ndërkombëtare, ai në fakt ngjante më shumë me një përulje ndaj kërkesave të diplomatëve të jashtëm që shpesh (të korruptuar) duket se e shohin Kosovën si një problem që duhet "menaxhuar," dhe jo si një shtet sovran që duhet respektuar. Aleatët tanë ndërkombëtarë, përfshirë Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimin Europian, duket se kanë humbur rrugën kur vjen puna te trajtimi i Kosovës. Politikat e tyre të fundit, të cilat shpesh duket se favorizojnë Serbinë, janë një fyerje për sakrificat e popullit tonë dhe për të drejtën tonë për vetëvendosje.

Pse heshtet për agresionet e vazhdueshme të Serbisë? Pse kërkohet që Kosova të “de-eskalojë” kur përballet me milicitë e armatosura të mbështetura nga Beogradi, ndërkohë që Serbia vazhdon të përforcojë retorikën e saj kërcënuese? Kjo politikë e paqësimit, e orkestruar nga emra si Josep Borrell dhe Miroslav Lajçák, nuk është vetëm e dështuar, por edhe një tradhti ndaj parimeve të demokracisë dhe drejtësisë. Një Serbi që strehon milicitë e saj dhe përqafon Rusinë nuk është një Serbi që mund të jetë një partner për stabilitet. Është koha që Perëndimi ta kuptojë këtë, para se të jetë tepër vonë.

Kosova nuk ka luksin të lëkundet. Ne duhet të qëndrojmë të palëkundur në mbrojtjen e pavarësisë dhe integritetit tonë territorial. Presidentja duhet të kujtojë se ajo u zgjodh nga populli i Kosovës, dhe detyra e saj është ndaj tyre, jo ndaj diplomatëve të huaj që kërkojnë kompromise që dëmtojnë interesat tona. Ky nuk është një moment për të kërkuar rrugë të lehta, por për të qëndruar të fortë dhe të bashkuar përballë sfidave. Nëse Presidentja nuk mund ta bëjë këtë, atëherë ajo po dështon në misionin e saj më të rëndësishëm. Kosova meriton më shumë. Kosova qëndron.